Lugdunum werd door vier waterleidingen met een totale lengte van meer dan tweehonderd kilometer van water voorzien. Wij zagen de resten van de langste: het aquaduct langs de Gier dat 86 kilometer lang was. 

Bij de bouw pasten de Romeinen alle mogelijke technieken toe. Aquaducten om niet al te grote dalen te kunnen passeren. Tunnels met om de zoveel meter verticale ontluchtingsgaten, die ook voor onderhoud gebruikt werden. Gemetselde waterleidingen, die net onder het maaiveld waren gegraven.  

En was het dal te diep om er een aquaduct te kunnen bouwen dan construeerden ze syfons. Bij een syfon gaat het water vanaf de hoogste kant eerst langs een gemetselde helling door luchtdicht afgeloten loden leidingen naar beneden. Dan komen die buizen te liggen op horizontaal gemetseld vlak, waarna ze aan de laagste kant van het dal weer langs een helling omhoog geleid werden. De buizen waren luchtdicht afgesloten om lekkage te voorkomen. En zo kon men - omdat het aanvoerpunt hoger lag dan het afvoerpunt - water door een dal omlaag en omhoog vervoeren. Men vermoedt dat er in de vier waterleidingen minstens zes van dergelijke syfons zaten. Op deze manier kon Lugdunum dagelijks van zo'n 40.000 m3 water voorzien worden.