De Romeinen hielden zoals hierboven gezegd allerlei dieren. Hun begrip van houden gaat echter veel verder dan het onze. Zo viel ook het uitoefenen van de jacht en de visserij op de eigen landerijen er onder. De veehouderij is volgens Varro voortgekomen uit het gemengde bedrijf. Eerst waren er jagers en verzamelaars die leefden van wat de natuur zelf produceerde. Gaandeweg gingen die eerste rondtrekkende mensen dieren houden.  Waarschijnlijk werden schapen als eerste gedomesticeerd. Die zijn immers goed handelbaar én van hun melk kan kaas gemaakt worden.  Daarna kwamen er de boeren, die het land gingen beplanten en er tegelijkertijd kudden op weiden. Maar toen de kudden groter werden, scheiden hun wegen. De ene groep ontwikkelde zich tot akkerbouwers en de andere tot herders. En tenslotte ontstonden naast de herders ook veehouders die hun dieren in stallen op of nabij de boerderij hielden.

Varro zit hier niet ver naast de werkelijkheid. Archeologisch onderzoek in de 'Vruchtbare Halve Maan'  heeft aangetoond dat het ongeveer zo is gegaan.

Op elk erf zullen kippen rond gescharreld hebben. Sommige Romeinen pakten het grootschaliger aan. Zo bezat Varro in Canisum - louter voor zijn plezier - een zeer luxueuze hoenderhof.

De Romeinse veeboeren dreven hun vee naar de steden om ze daar op de markt te verkopen. In Rome was dat het Forum Boarium. Volgens Tacitus zou het plein vernoemd zijn naar een groot bronzen standbeeld van een stier. In Rome hielden twee 'aediles' toezicht op het marktwezen en de voedselvoorziening; de 'cura annonae'. Ze controleerden de prijzen én de maten en gewichten.